تومورهای خوش خیم - وبلاگ تکنولوپ

به گزارش وبلاگ تکنولوپ، سرطان چیست؟ (6)

تومرهای خوش خیم معمولاً شبیه به بافت منشأ خود هستند اما هر جزء بافتی نیازی به گرفتار شدن ندارد و سلول ها ممکن است دارای روابط نرمال باشند. تومرهای خوش خیم در بیشتر بافت ها ایجاد می شوند میزان آنها

نویسندگان: مارگارت. آ. نولز

پیتر. جی. سلبی

مترجم: حبیب الله علیخانی

تومرهای خوش خیم معمولاً شبیه به بافت منشأ خود هستند اما هر جزء بافتی نیازی به گرفتار شدن ندارد و سلول ها ممکن است دارای روابط نرمال باشند. تومرهای خوش خیم در بیشتر بافت ها ایجاد می شوند مقدار آنها افزایش می یابد اما تهاجمی نیستند. آنها معمولاً از بافت نرمال اطراف خود جدا می شوند و نسبت به بافت اطرافی خود کپسوله می شوند. از لحاظ سیتولوژیکی، سلول های توموری خاص در اصل از ساختار سلول های منشأ متفاوت نیستند. تومورهای خوش خیم استخوان و غضروف ممکن است گره های استخوانی و غضروفی ایجاد نمایند که از بافت نرمال، قابل تشخیص نمی باشند. در بافت های اپیتلیومی یا مخاطی، گروه های مربوط به سلول ها ممکن است بعلاوه از تومرهای خوش خیم محلی تشکیل شده باشند که تمام اجزای بافت را تشکیل می دهند. پوشانیده شدن بافت پوست، روده، مثانه و ... ، ممکن است رشد زگیل مانندی ایجاد نمایند که شامل تمام اجزای بافتی می باشد. زگیل در حقیقت رشد بیش از حد محلی تمام اجزای پوست است. در سایر شرایط ها، تنها یک سلول تشکیل دهنده، ممکن است تشکیل یک تومور خوش خیم دهد. برای مثال، هیپوفیز غده کوچکی است در پایین مغز است که انواع مختلف هورمورن ها را فراوری می نماید. هر کدام از این هورمون ها سلول های خاصی فراوری می نمایند. تومورهای خوش خیم یکی از این انواع سلول ها، ممکن است سپس یک مقدار اضافی از هورموی خاص را فراوری کند. سایر تومورهای خوش خیم هیپوفیز ممکن است شامل بیش از یک نوع سلول باشند و یا بیش از یک هورمون فراوری نمایند و بعضی از آنها ممکن است از سلول های غیر هومونی مشتق شده باشند. این سلول ها در تمام این تومورها در ستون های جامد آرایش می یابند مانند غدد نرمال. تومورهای خوش خیم بافت اطراف خود را درگیر نمی نمایند اما اگر مقدار آنها بزرگ گردد، آنها ممکن است موجب تخریب سلول های بافت اطراف خود و یا اعمال فشار بر روی اعصاب خاص شوند. بنابراین، اگر چه این تومورهای هیپوفیزی به خودی خود خوش خیم هستند، آنها ممکن است موجب اختلال های جدی بوسیله اعمال فشارهای محلی گردد و یا ممکن است موجب فراوری مقادیر قابل توجهی از بافت نرمال اطراف خود گردد. تومورهای خوش خیم در هر غده فراوری نماینده هومون دیگری مانند تیروئید، آدرنالین و ... ممکن است اثرات مشابهی داشته باشد. به طور مشابه، تومورهای خوش خیم ممکن است موجب تخریب بافت سلول های نرمال و موجب افت عملکرد آنها گردد. بعضی وقت ها، سلول های توموری ممکن است در خون یا رگ های لنفاوی، وجود داشته باشند. آنها سپس به بخش های مختلف بدن و به وسیله خون یا ترشحات لنفاوی، انتقال می یابند و موجب تشکیل توموری ثانویه شوند. تومورهای اپیتولیومی یا مخاطی در بسیاری از اندام ها ایجاد می شوند. الگوهای مختلفی برای رشد تومور در اندام های دارای ساختار لوله ای، وجود دارد. برای مثال در خصوص کلیه و سینه، این ساختارهای لوله ای شکل با چندین نوع مختلف از سلول های اپیتلیومی در هم پیچیده شده اند و بوسیله بافت به هم پیوسته، احاطه شده اند. تومورهای خوش خیم در این اندام ها از لوله هایی تشکیل شده اند که معمولاً یک یا دو نوع سلول اپیتلیومی در آنها وجود دارد. در این ساختارها، بافت های اتصالی مختلفی یافت می گردد.

تومورهای بدخیم

تومورهای بدخیم دارای دو ویژگی اصلی هستند. یکی ناهنجاری های سلولی (دیسکاریوز) و دیگری تهاجم به بافت اطراف. وقتی هر دو ویژگی در یک تومور وجود داشته باشد، تشخیص ساده است. معیار سلولی استاندارد شامل یک افزایش محلی در تعداد سلول ها، از بین رفتن آرایش منظم نرمال، تغییر در شکل سلول و مقدار، افزایش در مقدار هسته و دانسیته رشته ها (که انکاس دهنده افزایش در مقدار DNA می باشد)، افزایش در فعالیت میتوزی و وجود میتوزها و کروموزوم های غیر نرمال، می باشد. تشخیص کروموزوم به صورت درجا، به تشخیص این تغییرات سلولی در اپیتولیوم، وابسته می باشد. این مسئله معمولاً در سطوح مانند گردن رحم، پوست یا مثانه مشاهده می گردد اما می تواند در سایر سطوح هم رخ دهد. تغییرات تنها اپیتولیوم را مختل می نماید.

شواهد قطعی در خصوص بدخیمی، تهاجم به بافت اطراف می باشد. در بیشتر موارد، این مسئله به سهولت به اسم تخریب سلول های توموری تشخیص داده می شوند که جایگزین بافت نرمال شده اند. تومورهای بدخیم هیچ دیواره معینی ندارند و سلول های تومور به صورت نامظم رشد می نمایند (برخلاف تومورهای خوش خیم). معیار مشابهی برای تمام تومورهای بدخیم اعمال می گردد. بعضی وقت ها، سلول های توموری ممکن است در خون یا رگ های لنفاوی، وجود داشته باشند. آنها سپس به بخش های مختلف بدن و به وسیله خون یا ترشحات لنفاوی، انتقال می یابند و موجب تشکیل توموری ثانویه شوند. این نوع از توسعه ویژگی خاص تومورهای بدخیم است و مسئله اصلی در درمان سرطان هم می باشد زیرا یک تومور که به صورت متمرکز وجود داشته باشند را می توان به صورت جراحی و یا سایر روش ها، خارج کرد.

نام گذاری تومورها

اگر چه نامگذاری دقیق تومورها ممکن است یک کار آکادمیک به نظر برسد، این کار اهمیت عملی بسیار خاصی در تصمیم گیری در زمینه درمان برای هر بیمار منفرد، ایفا می نماید. این واضح است که، برای هر پاتولوژیست، جراح و انکولوژیستی، مهم است که از نام مشابه برای یک نوع خاص از تومور استفاده کند. این لازم است که تفاوت هاییی میان آزمایشگاه ها وجود دارد و حتی پس از سال های متمادی کوشش در سازمان های بین المللی، هنوز هم بعضی سر در گمی ها در زمینه نام این تومورها، مشاهده می گردد. تومورها بوسیله نام عمومی توصیف می گردد که این نام عمومی، به بافت کلی اندام وابسته می باشد مثلاً مزانشیم، اپیتلیوم، یا هماتوم- لنفوئیدی. بعلاوه این نام نشاندهنده بدخیمی و یا خوش خیمی است. این نام عمومی بوسیله بافت خاص اندام در نظر گرفته می گردد برای مثال، کلیه، پستان. بعلاوه می توان در نامگذاری از سلول های منشأ و الگوی مربوط به رشد استفاده می گردد. به هر حال، برای بیشتر انواع تومورها، سیستم های نام گذاری به صورت کلی استفاده می شوند. یک مسئله مهم تر در این زمینه، دانستن نوع سلول تومور و مقدار توسعه بیماری به منظور درمان و برنامه ریزی های لازمه، می باشد. بعضی تومورها نسبت به داروهای خاص ، هورمون ها یا اشعه X، حساس می باشند اما بعضی دیگر نسبت به این عوامل مقاومند. دانستن مقدار توسعه به ما یاری می نماید تا نحوه درمان را معین کنیم. به همین علت، جراح معمولاً یک قطعه یا کل تومور را برمی دارد و آن را از لحاظ پاتولوژیکی آنالیز می نماید. بافت جدا می گردد و آنالیز های میکروسکوپی بر روی بافت زنده بر روی آنها انجام می گردد.

اگر چه دادن نام به تومورها در ابتدا گیج نماینده به نظر می رسد، اصول منطقی ساده ای در نامگذاری این تومورها، وجود دارد. وازه های تومور، رشد و یا نئوپلاسم می تواند برای توصیف یک تومور بدخیم، مورد استفاده قرار گیرد. تومورها بوسیله نام عمومی توصیف می گردد که این نام عمومی، به بافت کلی اندام وابسته می باشد مثلاً مزانشیم، اپیتلیوم، یا هماتوم- لنفوئیدی. بعلاوه این نام نشاندهنده بدخیمی و یا خوش خیمی است. این نام عمومی بوسیله بافت خاص اندام در نظر گرفته می گردد برای مثال، کلیه، پستان. بعلاوه می توان در نامگذاری از سلول های منشأ و الگوی مربوط به رشد استفاده می گردد. بعضی مثال هاکه این مسئله را واضح تر می نماید، در جدول 1 آورده شده است.

تومورهای اپیتولیومی یا مخاطی

تومورهای خوش خیم

تومورهای خوش خیم مربوط به اپیتلیوم معمولاً بوسیله الگوی رشد و بافت اندام، توصیف می شوند. تومورهای خوش خیم مربوط به پوست ممکن است پاپیلاری یا جامد باشد. یک تومور خوش خیم پوست که از اپیتلیوم مسطح (فلسی شکل) تشکیل شده است، می تواند به اسم پاپیلوم سلولی فلسی شکل پوست توصیف گردد. تومورهای خوش خیم با بافت غده ای شکل، آدنوم نامیده می گردد و ممکن است جامد و یا پاپیلاری باشد برای مثال، آدنوم های جامد یا پاپیلاری تیروئید.

نام عمومی مربوط به تومورهای بدخیم اپیتلیومی، کارسینوما (carcinoma) است برای مثال، کارسینومای پوست. کارسینومای پوست معمولی ممکن است از سلول های فلسی شکل تقسیم شده و یا از سلول های پایه با تقسیم کمتر، ایجاد شوند به نحوی که کاسینومای پوست ممکن است به اسم کارسینومای سلول های فلسی شکل (squamous cell carcinomas) یا کارسینومای سلول های پایه توصیف می شوند. این بخش ها به صورت پلاک های مسطح و یا به صورت بخش های زگیل مانند رشد می نمایند. بنابراین، یک تومور ممکن است به اسم یک کارسینومای سلولی سنگفرشی پاپیلاری مربوط به پوست، توصیف گردد. گرید و مقدار تهاجم هم ممکن است معین گردد. گزارش پاتولوژی نهایی ممکن است سرطان را به اسم یک کارسینومای سنگفرشی گرید 2 و با تفکیک سلولی میانه، بیان کند. ساختار این کارسینوما عمدتاً پاپیلاری است اما تهاجم هایی به سمت بافت اتصال دهنده زیرلایه مشاهده شده است. در این حالت، ماهیچه درگیر نشده است. این گزارش به جراح و انکولوژیست می گوید که تومور از سلول های موزاییکی تشکیل شده است که نسبت به تابش اشعه X حساس می باشند و مقدار توسعه آن محدود می باشد. از این رو، می توان آن را به سادگی از محل موجود جداسازی کرد. تصمیم گیری نهایی در خصوص درمان، به موقعیت دقیق تومور و فاکتورهای دیگر، وابسته می باشد. در حقیقت این تصمیم گیری باید گرفته گردد که کدام روش یعنی جراحی یا تابش ساده تر است و یا زخم کمتری ایجاد می نماید.

بیشتر بخوانید:چگونگی درمان انواع سرطان

تومورهای بدخیم مربوط به بافت غدد لنفاوی هم کارسینومایی هستند اما بعضی اوقات به آنها آدنوکارسینوما (adenocarcinomas) گفته می گردد. برای مثال آدنوکارسینومای پستان بر این دلالت دارد که تومور دارای ساختاری غدد لنفاوی است. مشابه تومورهای پوست، نوع سلول می تواند توصیف گردد (مثلا ستونی یا مکعبی). بعلاوه اگر منشأ سلول معین نباشد، این منشأ هم می تواند اضافه گردد (مثلا آدنوکارسینوم سلول کوبه ای دکتل مربوط به پستان). الگوی رشد خالص (سسیل و یا پاپیلاری) و مقدار توسعه هم می تواند اضافه گردد. آدنوکارسینوما دارای گستره وسیعی از الگوهای سلولی است. سلول ها ممکن است به صورت لوله های کوچک و یا کابل های جامد و یا توده ای شکل، آرایش پیدا نمایند و این الگو ممکن است بعلاوه در گزارش توصیف گردد. در بعضی موارد، گرید تومور هم ارزیابی می گردد.

بیشتر بخوانید:درد غده لنفاوی

بیشتر تومورها بعضی از ویژگی های ساختاری مربوط به سلولی که از آن ایجاد شده اند را حفظ می نمایند و همانگونه که مشاهده می گردد، این مسئله به پاتولوژیست اجازه می دهد تا یک ارزیابی درست در خصوص مقدار بدخیمی، ارائه دهد. در حقیقت این مسئله نشاندهنده مقدار خارج شدن سلول از حالت نرمال می باشد. بعلاوه این مسئله موجب می گردد تا در خصوص منشأ یک تومور ثانویه هم اطلاعاتی مفید کسب گردد. به هر حال، هنوز هم مشکلاتی وجود دارد. بعضی از تومورها ممکن است به حدی تقسیم نشده باشند که دیگر ویژگی های مربوط به بافت اندام را حفظ نکرده باشند. در بعضی موارد دیگر، بعضی سلول ها ممکن است در یک رویه ناهنجار تفکیک شده باشند. یک رویداد متداول این است که سلول های توموری ایجاد شده از یک اندام غده ای مانند پستان که دارای ساختار ستونی نرمال است، ممکن است آرایه ای از سلول های موزاییکی ایجاد کند مشابه تومورهای موجود در پوست. این فرایند متاپلازی نامیده می گردد و اگرچه گیج نماینده است، بر روی مقدار و درجه بدخیمی، اثری ندارد. یک نکته مهم در این زمینه این است که در بسیاری از تومورها، ساختار هموژن نیست و بیش از یک نوع سلول، الگوی رشد یا گرید تومور، ممکن است وجود داشته باشد.

استفاده از مطالب این مقاله، با ذکر منبع راسخون، بلامانع می باشد.

منبع مقاله :

Introduction to the Cellular and Molecular Biology of Cancer/ Margaret A. Knowles and Peter J. Selby

منبع: راسخون