نقش ادبیات در جلوگیری از ماجرای رومینا - وبلاگ تکنولوپ

به گزارش وبلاگ تکنولوپ، حمیدرضا شاه آبادی می گوید: نویسنده های ما کمتر سراغ مسائل واقعی نوجوانان می فرایند و برای نوجوانانی می نویسند که ساخته ذهن شان هستند.

این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در گفت وگو با وبلاگ تکنولوپ، در پی اتفاقی که برای رومینا، دختر 14ساله تالشی اتفاق افتاده است و کشته شدن او به دست پدرش، درباره پرداختن به مسائل نوجوانان و نقش ادبیات بر جلوگیری از خشونت های خانگی اظهار کرد: خیلی از رفتارها هستند که باید آن ها را به عنوان مهارت آموخت. گاهی اوقات تصور می کنیم خیلی از مهارت های لازم برای زندگی به شکل طبیعی و اتفاقی خودشان حاصل می شوند. همواره فکر می کنیم که رانندگی و آشپزی را باید یاد بگیریم، اما هیچ گاه به این فکر نمی کنیم که عشق و مهرورزی را هم به عنوان یک مهارت باید آموخت، به همین دلیل و در بیشتر موارد نوجوانان و جوانان در موضوعات مرتبط با عواطف، احساسات، مهرورزی و عشق دچار مشکل می شوند؛ مسائل متعددی که گاهی اوقات زندگی آن ها را از هم می پاشد.

او اضافه کرد: هرکدام از انسان ها در دروه هایی از زندگی شان پیش می آید که عاشق هستند، اما معشوق ندارند. شاید بتوان گفت نوجوانی مهم ترین دوره ای است که چنین شرایطی رخ می دهد. یک نوجوان پر از احساسات و عواطف دگرخواهانه می گردد و دلش می خواهد آن را به کس دیگری تقدیم کند، به همین دلیل در اولین فرصت، اولین کسی که حداقل شرایط را از خود بروز بدهد به عنوان هدف مهرورزی خود انتخاب می نماید و نتیجه این می گردد که در بسیاری موارد می بینیم یک دختر 14 ساله با مردی 30ساله و حتی 50ساله رابطه عاشقانه برقرار می نماید. دلیل این موضوع این است که این دختر مهرورزی و عشق را به عنوان یک مهارت و کنترل احساسات خود را نیاموخته است. او یاد نگرفته است چطور زمانی که پر از احساس می گردد، آن را کنترل کند و یاد نگرفته که چطور مورد مناسب تری را برای ابراز عشق خود انتخاب کند و ماجرا به این جا می رسد که می بینیم فجایع مختلفی رخ می دهد. مورد رومینا آمیزه ای است از فقدان آموزش مهارت عشق،عدم آشنایی والدین با مهارت های فرزند پروری،خشونت خانگی،باورهای غلط اجتماعی و نبود قوانین حمایتی.

شاه آبادی در ادامه بیان نمود: گاه خانواده ها هم بلد نیستند چطور بچه های خود را دوست داشته باشند و چطور به آن ها مهر و علاقه نشان دهند. خیلی از خانواده ها فکر می نمایند اگر به روی بچه شان بخندند ممکن است پررو گردد. گاهی تا آن جا که می توانند از موضع بالا و سختگیرانه با بچه های شان برخورد می نمایند. پدر و مادرها پیش بچه ها به هم ابراز محبت نمی نمایند و همه این ها باعث می گردد بچه های ما مهرورزی و عاشق شدن را یاد نگیرند و نفهمند معشوق چه ویژگی هایی باید داشته باشد و نفهمند خودشان در یک رابطه عاشقانه در کجا قرار می گیرند. معمولا به شکل سینه به سینه و نسل به نسل همه ما باور نموده ایم معنای عشق فدا شدن، از بین رفتن و به نفع دیگری کنار کشیدن است. بلد نیستند در یک رابطه دوطرفه کاملا برابر عشق ورزی نمایند و همواره احساس می نمایند در برابر کسی که دوستش دارند باید سر تعظیم فرود بیاورند.

او اعلام نمود: اگر بپذیریم مهرورزی مهارت است باید بپذیریم این مهارت را باید آموخت. بچه ها باید در خانواده کنترل احساسات، احترام به خویشتن و مهرورزی را یاد بگیرند و خانواده ها هم خودشان باید مهرورزی صحیح را به بچه های شان یاد بدهند. این بچه ها باید از کجا یاد بگیرند؟ قطعا یکی از منابع درست می تواند کتاب و ادبیات باشد. در ادبیات می توانیم این مسائل را به بچه ها آموزش بدهیم، حتی در خانواده ها آموزش بدهیم و جلو خیلی از فجایعی را که ممکن است رخ بدهد، بگیریم.

نویسنده دروازه مردگان اضافه کرد: همه کوشش پدر و مادر در تربیت فرزندان در یک کلام خلاصه می گردد؛ دوست داشتن. چون بچه های شان را دوست دارند شب تا صبح بالای سرشان بیدار می مانند و برای شان کوشش می نمایند. پدر و مادرها هم باید یاد بگیرند خشم شان را کی کنترل نمایند و چطور مهرشان را ابراز و حتی کنترل نمایند، گاهی اوقات مهرورزی بیش از حد والدین می تواند مشکل ساز باشد. همه ما نیازمند آموزش هستیم؛ این که چطور ارتباطات خودمان را بر اساس قواعد و قوانین منطقی تنظیم کنیم و ارتباط درست را یاد بگیریم. اگر چنین امکانی فراهم باشد قطعا هیچ دختر 14ساله ای با مرد 30ساله طرح دوستی نمی ریزد. دختری این کار را می نماید که به مهر پدری نیاز دارد. او فکر می نماید دنبال معشوق می رود، این در حالی است که دنبال مهر پدری است؛ چیزی که ممکن است از او دریغ شده باشد و آن نوجوان می خواهد این احساس را بازتولید کند. نیاز خود را به عشق به جنس مخالف تبدیل می نماید، در حالی که این عشق به جنس مخالف نیست و این انعکاس میل سرکوب شده اوست که خود را به این نحو نشان می دهد.

او همچنین درباره کتاب هایش وقتی مژی گم شد و لالایی برای دختر مرده که درباره ارتباط خانواده و فرزندان و مسئله فرار از خانه است، گفت: من برای چاپ و انتشار این کتاب ها با مسئله ای روبرو نشدم؛ نه مشکل ارتباط با ناشر و نه مشکل ممیزی وزارت ارشاد. مسئله این بود که احساس می کردم ورود به این موضوع یک جسارت است. قبل از خودم ندیده بودم که دیگران به موضوع فرار از خانه و مسائلی که برای بچه ها پیش می آید بپردازند. چون فکر می کردم موضوع، موضوع حساسی است قطعا با حساسیت و دقت نظر آن ها را نوشتم که عکس العمل منفی ای ایجاد نکند. از این جهت می توانم بگویم خیلی دقت می کردم. اما حس می کنم کار کمی است و هنوز می توان کارهای مختلفی درباره ارتباط دختران در خانواده و بیرون از آن انجام داد.

حمیدرضا شاه آبادی درباره عوامل کمتر پرداختن به این مسائل نیز اظهار کرد: نویسنده های ما کمتر سراغ مسائل واقعی نوجوان می فرایند. نویسنده های ما معمولا به نوجوان هایی که در ذهن خود ساخته اند می پردازند و نوجوانان واقعی را نمی بینند. گاهی فکر می کنم ممیزی می تواند یک بهانه باشد برای ننوشتن. ما نیاز داریم که نوجوانان واقعی اطراف مان را ببینم و مسائل واقعی آن ها را بشناسیم و انعکاس دهیم. گاهی اوقات تصویری که از مخاطب خود داریم حداکثر تصویر نوجوانی خودمان است، چیزی که به سال های گذشته مربوط می گردد و با آن چه در امروز اتفاق می افتد خیلی فرق می نماید. فکر می کنم از سرِ درد نوشتن ضروری ترین اتفاقی است که باید بیفتد و اگر نویسنده ای از سرِ درد سراغ قلم برود مسائل متعددی را می بیند که می تواند به قلم بیاورد، در غیر این صورت ممکن است خیلی چیزها از نگاهش دور بماند.