عباس عبدی: تنها راه افزایش فرزندآوری برطرف موانع مالی است - وبلاگ تکنولوپ

به گزارش وبلاگ تکنولوپ، عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: یکی از مسائل و مسائل مهم مدیریتی در ایران اصرار به ادامه مسیر خطا است. گویی که سیاست ها امور مقدسی هستند که باید تا خاتمه آن ها را ادامه داد. یکی از این موارد موضوع فرزندآوری و مساله جمعیت است.

زاد و ولد در ایران در اوایل دهه 1360 به نحو نامتعارفی افزایش یافت ولی سپس روند کاهشی را طی کرد. در سال 1365، تعداد متولدین به اوج خود یعنی 26/2 میلیون رسید، در حالی که جمعیت کشور کمتر از 50 میلیون نفر بود. به ازای هر هزار نفر جمعیت در هر سال حدود 46 نوزاد متولد می شد. این روند تا سال 1379 کاهشی بود، به طوری که در این سال 095/1 میلیون نوزاد به دنیا آمد که به طور میانه 17 نوزاد به ازای هر هزار نفر جمعیت در سال بود. از سال 1381 دوباره روند افزایشی شروع شد و این تا سال 1394 ادامه یافت که به 57/1 میلیون نوزاد رسید که حدود 20 نوزاد به ازای هر هزار نفر جمعیت است.

از این سال به بعد به ویژه از سال 1397 که شرایط مالی خراب شد، تعداد زاد و ولد کاهش بی سابقه ای را تجربه کرد و در سرانجام سال 1400 به رقم 116/1 میلیون نفر رسید که 13 نوزاد به ازای هر هزار نفر جمعیت است. این فرآیند در ازدواج هم کمابیش دیده می گردد و طی یک دهه از 875 هزار ازدواج در سال 1390 به 571 هزار ازدواج در سال 1400 رسیده است که 35 درصد کاهش تعداد ازدواج را شاهدیم. البته ماجرای ازدواج با فرزندآوری قدری فرق دارد که فعلا به آن نمی پردازم.

برای جلوگیری از این شرایط آخرین اقدام مجلس نواصولگرا، تصویب قانونی به وسیله اصل 85 بود که در صحن مجلس مطرح نشد، در نتیجه دور از چشم مردم قانونی را برای خصوصی ترین انتخاب و رفتار های مردم تصویب نمودند و با آمدن دولت نو، موتور سیاست افزایش فرزندآوری را روشن کردند ولی، چون درکی صحیح از ماجرا ندارند، جز اتلاف منابع مالی نتیجه دیگری عاید آنان نشده است. اکنون ببینیم که با تصویب 12 هزار میلیارد تومان در بودجه سال 1400 چه دستاوردی داشتند.

ملاحظه می گردد که نه تنها متولدین 6 ماه اول سال 1401 نسبت به سال پیش از آن اضافه نشده است که کمتر هم شده است، حدود 5/3 درصد زاد و ولد کمتر شده است، در حالی که در سال 1400 نسبت به 1399 اندکی افزایش داشته است.

این نشان می دهد که با تزریق این پول ها نمی توان مشکل زاد و ولد را حل کرد. جالب این است که این سیاست در روستا ها هم اثرگذاری لازم را نداشته است.

این رویکرد در جامعه ایران پاسخ نمی دهد، تنها راه برای افزایش فرزندآوری برطرف موانع مالی آن و بهبود شرایط مالی امید به آینده است. هنگامی که دهه 1390 با افول اقتصاد روبرو شدیم، باید منتظر این شرایط می بودیم.

بسیار روشن است که به رغم افزایش اندک در تعداد ازدواج ها در سال 1399 و 1400 تعداد آن ها در شش ماه اول 1401 در مقایسه با مدت مشابه سال پیش حدود 14 درصد کمتر شده است، یعنی این مشوق های مالی مساله را حل نکرده است و احتمالا تا سرانجام سال این روند کاهشی ادامه خواهد یافت.

روشن است که اهداف قانون جوانی جمعیت و فرزندآوری محقق نشده است، زیرا هیچ ربطی به واقعیت فرزندآوری نداشته است و در ادامه نیز شرایط بدتر خواهد شد. تنها راه بهبود وضع مالی و ایجاد شرایط اجتماعی مناسب برای تشکیل خانواده مطابق معیار های جوانان است.